[ Pobierz całość w formacie PDF ]
niem właśnie to powinno być jego celem, choć nie zawsze udającym się
osiągnąć nawet bez zadowalania innych ludzi. Dobre małżeństwo to ta-
kie, które odpowiada samym zainteresowanym. Nasze nam odpowiadało.
R
L
T
Penthouse"
Najpierw małżeństwo, potem kariera tak z pewnością wyglądały mo-
je priorytety, gdy opuszczałam Oksford. Z drugiej strony, musiałam znalezć
jakieś zatrudnienie i fakt, że natknęłam się na magazyn Penthouse", był
prawdziwym szczęśliwym trafem. Mój oryginalny plan zostania gwiazdą
filmową/miliar derką/femme fatale nie sprawdzał się i gdy poszłam do
biura pośrednictwa pracy w Oksfordzie, zasugerowano mi jedynie, że mogę
dołączyć do personelu więziennego oraz mieć nadzieję na szybki awans i
zostanie naczelnikiem więzienia. C%7ł za perspektywa zwłaszcza że
włożyłam tak dużo pracy w to, by stać się hedonistką! Uznałam więc, że
powinnam złożyć podanie o pracę lub praktykę, choćby tylko po to, by
uniknąć kariery w więziennictwie.
Jak wszyscy, starałam się o praktykę w BBC, ale zorientowałam się, że
rozmowa idzie mi kiepsko, gdy na pytanie o to, jakie kwestie polityczne
mnie interesują, odparłam, podrapawszy się w głowę:
Eee... aborcja?
List odmowny przyszedł następnego dnia. Wprawdzie miałam pożądaną
przez pracodawców umiejętność stenografowania i pisania na maszynie, ale
pracowałam w ten sposób już dostatecznie długo, aby wiedzieć, że nie chcę
tego robić. Inną możliwością, na której mogłam zarobić, było dziennikar-
stwo. Pisałam dla Richmond and Twickenham Times", gdy jeszcze byłam
R
L
T
w szkole i od czasu do czasu dla Isis" i Cherwell", gdy studiowałam w
Oksfordzie. Problem z dziennikarstwem w owych latach polegał na tym, że
było ono ściśle kontrolowane przez Związek Zawodowy Dziennikarzy i aby
dostać się do ogólnokrajowej gazety, należało przejść jeden z obszernych
programów szkolenia, co oznaczało spędzenie dwóch lat na prowincji. Nie
było szans, bym to zrobiła, gdy właśnie poznałam Davida i deptałam mu po
piętach. Poza tym, jako osoba, która całe życie spędziła w Londynie, nie
byłam gotowa jechać dalej niż do Oksfordu.
Wówczas zwróciłam się do czasopism. One również były w dużej mie-
rze kontrolowane przez związki i, podobnie jak w BBC, panował w nich
wkurzający zwyczaj proponowania kobietom pracy w charakterze sekretar-
ki i wspinania się po szczeblach kariery. Nie podobała mi się wizja dwóch
lat pisania na maszynie dla redaktorki Practical Knitting" (Robótki na dru-
tach w praktyce) w ramach aspirowania do stanowiska zastępcy adiustatora.
Wtedy poszłam na spotkanie z przerażającą Beatrix Miller, redaktorką
Vogue", która zapytała, co mnie interesuje. Ktoś mi poradził, bym nie
mówiła, że moda, bo tak mówili wszyscy, więc, dziwacznie i niezgodnie z
prawdą odpowiedziałam, że podróże (byłam w Indiach podczas jednych z
wakacji w Oksfordzie). Naczelna zaproponowała mi pracę asystentki za-
stępczyni redaktorki działu podróży za czternaście funtów tygodniowo.
Nadal się nad nią zastanawiałam, gdy dostałam lepszą propozycję z
Penthouse'a".
Robert Charles Joseph Edward Sabatini Guccione, Amerykanin sycylij-
skiego pochodzenia o chropowatym głosie, rysownik kreskówek i kierow-
R
L
T
nik pralni chemicznej, założył Pent house" w 1965 roku, gdy jeszcze
byłam w Oksfordzie. Wywołał spore poruszenie wśród władz uczelni, wy-
syłając numery reklamowe do starszych nauczycieli akademickich Oksfor-
du. Wielu z nich było oburzonych otrzymywaniem tej sprośnej kore-
spondencji. Zostałam wysłana, jak sądzę przez Cherwell", aby zrobić z
Guccione wywiad i zapytać go, dlaczego tak postąpił. Nie pamiętam z na-
szego spotkania nic ponad to, że odbyło się w wytwornym mieszkaniu w
Londynie i że Guccione często mnie rozśmieszał, a na koniec rozmowy
powiedział:
Jeśli kiedykolwiek będziesz szukała pracy, przyjdz do mnie. Zachi-
chotałam i wróciłam do Oksfordu. Potem miałam
w zwyczaju mówić do przyjaciół:
Cóż, zawsze mogę pracować w Penthousie". Wszystkie inne drogi
zawiodły, więc zrobiłam właśnie to.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]