[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Piękne słowa, rycerzu ciocia Pol roześmiała się dzwięcznie i niemal odru-
chowo sięgnęła dłonią do mokrych włosów. Chyba go polubię, ojcze.
Legendarna lady Polgara? zapytał Mandorallen. %7ływot mój został ukoro-
nowany tym spotkaniem.
Zgrzytająca zbroja zepsuła nieco grację dworskiego ukłonu.
Nasz ranny przyjaciel to Lelldorin kontynuował Wilk. Syn barona Wil-
dantor. Być może, słyszałeś już o nim.
Twarz Mandorallena pociemniała nagle.
Zaiste. Plotka, co przed nami bieży czasem jak ujadający pies, głosiła, iż Lell-
dorin z Wildantor bunt kiedyś ohydny wywołał przeciw koronie.
W tej chwili to nieistotne oznajmił z naciskiem Wilk. Sprawa, która nas
tu zgromadziła, jest poważniejsza niż te głupstwa. Musisz o nich zapomnieć.
Stanie się, jak rzekłeś, szlachetny Belgaracie zgodził się natychmiast rycerz,
choć nadal spoglądał podejrzliwie na nieprzytomnego Lelldorina.
Dziadku! zawołał Garion, wskazując konną postać, która pojawiła się nagle
na obrzeżu płaskiego szczytu. Przybysz nosił czarne szaty i dosiadał czarnego wierz-
chowca. Odrzucił kaptur, ukazując maskę z polerowanej stali, uformowaną w obraz
twarzy równocześnie pięknej i odpychającej. Jakiś głos z głębi umysłu podpowiadał
49
Garionowi, że powinien pamiętać o czymś bardzo ważnym, związanym z tym niezwy-
kłym jezdzcem. . . lecz nie mógł sobie przypomnieć, co to było.
Porzuć tę misję, Belgaracie zabrzmiał spod maski głuchy głos.
Znasz mnie przecież, Chamdarze odpowiedział spokojnie pan Wilk, najwy-
razniej rozpoznając jezdzca. Czy te dziecięce zagrywki z algrothami to twój po-
mysł?
I ty powinieneś mnie znać odparł wzgardliwie przybysz. Kiedy wystąpię
przeciw tobie, możesz się spodziewać czegoś bardziej poważnego. Na razie dość jest
sług dookoła, by opóznić twój marsz. Tego tylko nam trzeba. Gdy Zedar odda Cthrag
Yaska memu panu, będziesz mógł wypróbować swą siłę przeciwko mocy i woli Toraka.
Wypełniasz więc zlecenia Zedara? zapytał Wilk.
Nie wypełniam niczyich zleceń odparł z głęboką wzgardą jezdziec. Wyda-
wał się materialny, równie rzeczywisty jak wszyscy na szczycie wzgórza. Garion wi-
dział jednak krople deszczu trafiające w skałę bezpośrednio pod koniem i człowiekiem.
Czymkolwiek była ta postać, deszcz padał przez nią na wylot.
Po co więc przybyłeś, Chamdarze?
Powiedzmy, że z ciekawości, Belgaracie. Chciałem sam zobaczyć, jak zdołałeś
przetłumaczyć Proroctwo na zwykłą mowę. Jezdziec zmierzył wzrokiem wszyst-
kich po kolei. Sprytnie przyznał z niechętnym podziwem. Gdzie ich znala-
złeś?
Nie musiałem ich szukać, Chamdarze stwierdził Wilk. Cały czas byli
na miejscu. Jeśli jedna część Proroctwa jest prawdziwa, to całe musi się spełnić. Nie
trzeba pomysłowości. Każdy z nich dążył do mnie przez więcej pokoleń, niż możesz
sobie wyobrazić.
Przybysz jakby syknął, gwałtownie wciągając powietrze.
To jeszcze nie wszyscy, starcze.
Będą wszyscy oświadczył spokojnie Wilk. Dopilnowałem już tego.
Kto z nich będzie żył dwa razy?
Wilk uśmiechnął się zimno, ale nie odpowiedział.
Bądz pozdrowiona, moja królowo zawołał drwiąco jezdziec, zwracając się
do cioci Pol.
Uprzejmość Grolimów nie robi na mnie wrażenia odparła lodowatym tonem.
Nie jestem twoją królową, Chamdarze.
Ale nią będziesz, Polgaro. Pan mój powiedział, że zostaniesz jego żoną, gdy
obejmie swe królestwo. Będziesz królową całego świata.
To stawia cię w niekorzystnej sytuacji, prawda? Jeśli zostanę twoją królową, nie
możesz mi się narażać.
Mogę działać omijając cię. A kiedy będziesz już żoną Toraka, jego wola stanie
się twoją. Jestem pewien, że wtedy nie będziesz chować do mnie urazy.
Sądzę, że to wystarczy, Chamdarze wtrącił pan Wilk. Rozmowa z tobą
zaczyna mnie nudzić. Możesz już zabrać swój cień.
Machnął ręką od niechcenia, jakby odganiał muchę.
Odejdz rozkazał.
Znowu Garion poczuł w myślach niezwykły podmuch i usłyszał głuchy huk. Jez-
dziec zniknÄ…Å‚.
Nie zniszczyłeś go chyba? zapytał wstrząśnięty Silk.
Nie. To była tylko iluzja. Dziecinna sztuczka, którą lubią się chwalić Grolimo-
wie. Jeśli komuś naprawdę na tym zależy, może przesłać swój cień na sporą odległość.
50
Ja tylko odesłałem ten cień z powrotem uśmiechnął się złośliwie. Naturalnie, wy-
brałem nieco okrężną drogę. Powrót może potrwać kilka dni. Nie zrobi mu to krzywdy,
ale będzie się czuł trochę niepewnie. . . i bardziej rzucał w oczy.
Bardzo niestosowne widmo zauważył Mandorallen. Kim był ten ordynar-
ny cień?
To Chamdar odparła ciocia Pol, wracając do rannego Lelldorina. Jeden
z najwyższych kapłanów Grolimów. Ojciec i ja spotkaliśmy go już kiedyś.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]